een drama in belgie

Hoe moet het voelen om het verhaal van je kind nooit te kunnen horen,
een wezentje ,uit je eigen hart en bloed geboren….
waarschijnlijk, zoveel moois aan mama en papa te vertellen,
een week op de tanden gebeten, om niets door te bellen!
Alleen verlangend naar vandaag, om alles te vertellen in geuren en kleuren, ... .. ... niet wetend,
dat dit tragische ongeval kon gebeuren.
Dit slaat als een bom, een krater in het hart van zovele mensen….
niemand wil je dit enorme verdriet toewensen…. Steunbetuigingen, één minuut stilte,
de Koning op bezoek…. allemaal héél mooi…
maar de ouders blijven zitten met hun immens verdriet…ergens in een hoek!
Hoeveel huisjes waren misschien niet versierd….met WELKOM THUIS lieve schat,
of nog een verrassing, die de mama niet vergat.
Alles laat nu alleen een grote leegte in hun leven, hun leven,
dat ze ook aan de kinderen hadden gegeven!
Iedereen, van hier en ver hier buiten, vragen zich af…hoe het kon,
dat deze kinderen hun dromen smolten als sneeuw voor de zon?
Alle tranen, gaan nooit de pijn in de harten van de ouders kunnen beschrijven,
omdat zij, met zovele vragen achter blijven. J
e kind nooit meer kunnen knuffelen…of slaap lekker. .tot morgen...of goeiedag,
sterkte voor al die mama’s en papa’s……herinner jullie…de kinderen hun warme lach

 R.I.P. kleine engeltjes


p.s deze tekst is niet van mij maar van Els wouters.